ارزیابی توزیع فضای سبز شهری از منظر عدالت فضایی و توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: زنجان)

عدالت فضایی از جمله مباحثی است که در سال های اخیر مورد توجه بسیاری از برنامه ریزان و مدیران شهری قرار گرفته و مطالعات زیادی را جهت نیل به این مقوله صورت داده اند. توزیع متعادل خدمات و امکانات ازجمله فضای سبز در بین جمعیت ساکن شهر از مولفه های توسعه پایدار شهری است . در این پژوهش که ازنوع کاربردی است و با روش توصیفی تحلیل صورت پذیرفته است توزیع فضایی ،فضاهای سبز شهر زنجان از منظر عدالت فضایی مورد بررسی قرار گرفته است . جهت ارزیابی فضاهای سبز از روش های ارزیابی کمی وکیفی (ماتریس های چهارگانه ) و جهت مشخص نمودن نحوه ی توزیع فضاها از روش های ویلیامسون ،ضریب پراکندگی ،ضریب آنتروپی ، روشهای چندمعیاره topsis و vikor ،شاخص موران و شاخص همسایگی ، و جهت مشخص شدن میزان دسترسی نواحی به این فضاها از روش network aanalysis ، بهره گرفته شده است . نتایج تحقیق حاکی از این است که توزیع سرانه ها فضای سبز و بویژه توزیع پارک ها در سطح نواحی شهر زنجان دارای وضعیت نامناسبی است و توزیع سرانه ها دربین این نواحی تفاوت معنا داری را نشان می دهد بطوریکه برخی از نواحی مانند 101 و 207 بسیار بیشتر از نیاز جمعیتی خود دارای فضای سبز می باشند در حالی که برخی دیگر از نواحی مانند 201و202و 203و 204 و 205 و 305 فاقد هرگونه فضای سبزی می باشند.